بعد از روتیشن نفرولوژی به بخش جنرال بیمارستان رازی رفتیم، آنجا بعضی از اساتید متخصص داخلی بودند و چندان جنرال نبود، برخی از اساتید هم روماتولوژیست و نفرولوژیست و…  بودند. این چند روز برای من دیدار با اساتید خوب دوره ی فیزیوپات بود، درمانگاه خانم دکتر پاکدل از بهترین درمانگاه هایی بود که رفتم.

بعد از جنرال، نوبت انکولوژی رسید، جایی که همیشه میترسیدم، اما وقتی انکولوژی شروع شد، فهمیدم مفیدترین بخش داخلی همین بخش بود، هر روز استاد 7 صبح ویزیت و راند را شروع میکرد، اما راند استاجر ها بیشتر دوشنبه ها بود، هر روز اساتید کلاس درس برگزار میکردند و کلاس هایی بسیار فعالانه و دوطرفه که همه اساتید گروه به یک اندازه همت میکردند برای آموزش ما. حال بیماران هم  تعریفی نداشت، بیمار من 35 ساله بود، ده سال مبتلا به cml بود که متاسفانه بیماری تبدیل به all شد که خاموش نمیشد، تشخیص هم عفونت با موکورمایکوزیس بود، هر روز تب دار بود و تاکی پنه داشت، بالاخره رفت icu بعدش هم دیگه اطلاع ندارم. یا بیمار دیگری داشتم که کنسر ریه متاستاتیک داشت، لحظه ای تنفس آرام نداشت، بالاخره یکی از شبها طاقت نیاورد و فوت کرد. بنظرمن متخصصین انکولوژی خیلی آدم های بزرگی هستند که با دیدن ناراحت کننده ترین صحنه های زندگی آدم ها، به کار و زندگی خودشون می رسند. دیدن این صحنه ها کار هر کس نیست گاها صحنه های غیرقابل تحملی هست.

ادامه دارد

استاجری اطفال چالش های فراوانی برای من داشت. از رفتار پرسنل بخش گرفته تا کتاب خوندن و یاد گرفتن بیماری ها. پرسنل نسبت به دانشجوها حساسیت نشون میدن، که بنظر من به برگزاری راند بخش بر می گرده. ادامه‌ی خواندن→